پیام احمد ایرانی

پیام احمدایرانی:
در رثای نوید افکاری
«شعله‌های خشم مردم مقابلِ ظلم طاغوت»
آتشی چون شعله‌ور باشد درونِ سینه‌ها / تمامی ‌یابد زِ داغ و سوختن
گر نباشد مرهمی دیگر زِ زخم و شعله ها/ تا مبارز، هست امید هست_روشن
ما همی باشیم خَموشی از پسِ این شعله ها/ فتنه‌ها را میکُشیم اندر خروش و تاختن
تا نتازیم بر فراز شعله ها/ خانه هامان می‌شود خاکسترُ و اندر هوای خُفتَن
گر ب خُفتن دل ببندیم ما ببازیم ریشه ها/ ریشه‌هایی که بُوَد از رنجِ دلها خوردن
پس خروشیم ما چو تیزِ شعله ها/ تا بباریم بر سَرِ مردم_امید و خواستن
تا که کس دیگر نیارد بر سَرِ ما شعله ها/چون که ما خواستیم و باید بَرکنیم این فتنه ها
ما ز مردم دستِ دوستی داشتیم/ چون که دانستیم می‌آیند چون ز اَسبان_تاختن
«احمد ایرانی، مهران از طرف ماست».